Blog by Shrikant

रोजचा संघर्ष वैतागलेली आणि चिडलेली एखादी व्यक्ती आपल्या सहनशीलतेचा अंत बघत असते. जाम चिडून मित्र फोन वर माझ्याशी दोन मिनिटं बोलला आणि धपकन ठेऊन दिला. बोलला कि सहनशक्ती संपली यार. आज मी सुद्धा काम आणि सतत च्या पावसाने थोडा सैरभर झालो होतो. शेवटी काम गेले उडत म्हणून ऑफिसमध्ये येऊन विचार करत बसलो कि एवढी चलबिचल […]

  माझ्या मित्राने मला सहज विचारले कि तु नेहमी मानसोपचार आणि समाज हे शब्द तुझ्या लेखामध्ये का टाकत असतोस. हसून त्याला म्हटले मनाचे आणि समाजाचे खूप जवळचे नाते आहे आणि जर का ते तुटले तर समाज विस्कळून जाईल. हे सांभाळायचे असेल तर मनाचे संतुलन हवे आणि जर ते नाही झाले तर गोंधळून न जाता समुपदेशक

  काल जबाबदारी न घेणाऱ्याबाबत लिहिलं आणि भरपूर प्रतिक्रिया आल्या कि समाजात जबादारीने काम करणारी पण खूप मंडळी आहे आणि त्यांच्या बाबतीत काय वाटतं. अगदी बरोबर, आमचे एक स्नेही आहेत यांनी त्यांच्या मामांचे उदाहरण दिले, आयुष्यभर खस्ता खाऊन त्यांनी आपल्या भावंडांचे मनापासून केले आणि शेवटी वयाच्या ५० व्या वर्षी शेवटचे कार्य संपवून म्हणाले कि वडिलांनी

  जबाबदारी बाबत बऱ्याचदा आपण पाहिजे तेवढे सक्षम पाऊल उचलत नाहीत त्यामुळे खूप नुकसान होते. जेंव्हा हे कळतं तेंव्हा वेळ निघून गेलेली असते. नैतिक आणि वैयक्तिक जबाबदाऱ्या या दोन्ही महत्वाच्या आहेत. जबाबदारी म्हणजे सामान्य ज्ञान, अधिकार, नेतृत्व आणि परिपक्वता; आपल्याला त्याकरिता विचार करणे आणि वेळेवर निर्णय घेणे चांगले. मग असे कुठले घटक आहेत ज्यामुळे आपली

  मी ब्लॉग लिहायला लागल्यापासून, ज्यांना मी माहित नाही त्यांनी विचारले कि सर तुम्हाला प्रेरणा कुठून भेटते. माझं सरळ आणि साधं उत्तर ऐकून, मग मनातूनच का? इतरांकडून का नाही? असे एक ना अनेक प्रश्न पुढे आले. माझा एक मित्र आहे प्रमोद जाधव, अलिबाग चा आणि त्याला सतत नवीन वनस्पती शोधायचा नाद आहे. तो माझे अनेकांपैकी

  आपले व्यक्तिमत्व म्हणजे फक्त त्याचे वागणे बोलणे दिसणे इतकेच नसून, त्याचे ‘असणे’ ही महत्वाचे. हे असणे सुधारण्यासाठी, आपल्यातील सर्व दुर्गुण मिटवून सर्वार्थाने निर्विकार होण्यासाठी प्रयत्न दोन्ही बाजूने व्हायला हवेत. हा अहं जो माणसाचा फार मोठा शत्रू आहे, ज्यापायी माणूस इतरांपासून, स्वतःपासूनही दूर जात असतो, स्वतःला हरवून बसतो. नवरा बायको, मुले आणि पालक यांच्यातील होणार

स्वत: ची काळजी घेतली म्हणजे सकारात्मक भावना निर्माण होऊन तुमचा आत्मविश्वास वाढतो. तसेच, स्वत: ची काळजी स्वत: ला आणि इतरांनाही आठवण करून देते की आपल्या गरजा देखील महत्त्वपूर्ण आहेत ज्याणेंकरून आपण नेहमी प्रेरित आणि निरोगी राहतो. काही काळज्या चांगल्या तर काही वाईट. आपण कुठली घायची ते स्वतः वर अवलंबून जरी असले तरी त्याचा इतरांवर परिणाम

  थोड्या दिवसापूर्वी मित्रांबरोबर गप्पा मारताना असं जाणवलं की खरंच आनंद कशात आहे. कारण प्रत्येकाचे चेहरे काहीतरी सांगत होते. आपले चेहरे हे कित्येकदा आपलं मन प्रकट करत असतात फक्त तुमचं निरीक्षण तसं हवं. जर कधी बारकाईने पहिले तर असं जाणवेल की काही माणसं आयुष्यात खूप कमी वेळा आनंदी दिसतात तर काही हमेशा खुष. आनंद विकत

  कालच्या माझ्या सहकाऱ्याबाबत लिहिलेल्या ब्लॉग वरून मला काहींनी प्रतिक्रिया दिल्या की त्यावर मी काय केले जेणे करून तो त्याची वर्तणूक किंवा जीवनाकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन बदलू शकेल. सर्वप्रथम आपण काही गोष्टी समजून घेतल्या पाहिजेत जसे की, मनुष्याचे असे डोके का फिरते. जसजसे आपण आयुष्याच्या वेगवेगळ्या टप्प्यातून जात असतो तसतसे आपल्या वागणुकीत बदल होतात. हे बदल

काल दिवसभर मित्राची एकच तक्रार की करमत नाहीय, उगीच चीडचीड होतेय, काम करावेसे वाटत नाहीय. हातात असलेला हॅमर उगीचच फेकून देऊन आपला राग इतरांना दाखवून, असं का होतेय म्हणून मला भेटायला आला आणि बोलला की पूर्वी आवडणाऱ्या गोष्टी आता आवडेनाश्या होतायत. ते मी अगोदरच नोट केलं होतं की याचं काहीतरी बिनसलंय. काय आणि का, ते