Blog by Shrikant

  काम करण्याची पद्धत प्रत्येकाची वेगवेगळी असते. औद्योगिक असो कि घरकाम, आपली नैतिकता तिथे दिसून येते. आपण कसे काम करतो त्यावर आपले व्यक्तिमत्व दिसून येते. आपले व्यक्तिमत्व चांगले असेल तर काम तुम्ही अगदी काटेकोरपणे, कौशल्यतेने, वेळ वाचवणारी प्रणाली, नाविन्याची कास अशा अनेक गोष्टी काम करताना दिसून येतात. मग सांगा, आपली काम करण्याची पद्धती खरेच नैतिकतेला […]

  ज्या ठिकाणी मी काम करतो तिथे बऱ्याच देशांचे कामगार असतात. त्यातून काही तरी कारण काढून काम टाळू इच्छिणारे आणि कसेही करून दिलेले काम पूर्ण करणारी मंडळी आहेत. अशीच परिस्थिती आपल्या कडे सुद्धा दिसते. चायनिज किंवा जपानी कामगारांचे निरीक्षण केल्यास समजेल कि त्यांच्याजवळ दृढनिश्चय असतो टार्गेट पूर्ण करण्याचा. आपल्या कडे थोडा वेगळा वर्ग आहे तो

UPSC परीक्षेमध्ये प्रतीक ठुबे (आय. पी. एस.) याने आपली आवड ‘जगणे’ अशी लिहीली होती. त्याचे म्हणणे होते की त्याला जगायला, जगण्यातील प्रत्येक क्षणाचा आनंद घ्यायला आवडते. त्याने दिल्लीत जेव्हा मुलाखती दिल्या तेव्हा काहींनी त्याला वेड्यात काढले. आम्ही काय जगत नाही काय? त्यांनी उपहासाने विचारले. तुम्ही काय करता व कसे जगता हा तुमचा प्रश्न आहे, मला

प्रेग्नन्ट अनु विचारात होती कि माणसाने समजूतदार दाखवायला काही सीमा असतात का? मला आधी घरी, आता सासरी सहन करावे लागतेय. सहनशक्ती आकलनाच्या पलीकडे गेलीये. तिची अगतिकता मनाला भिडली. सर्वसाधारण, समजूतदारपणा म्हणजे दुस-याच्या कोणत्याही बोलण्याला व वागण्याला होकार दयायचा. पण अनुच्या स्वभावाला काही जणांनी गृहित धरले आणि काहींनी तर त्यांच्या आवडी-निवडीप्रमाणे किंवा स्वभावाचा उद्रेक होईपर्यत वागविले.

  अमन नेहमी तक्रार करतो अशी त्याची आई सांगत होती. कारणे अनेक पण हा त्याचा स्वभाव बनलाय आणि यामुळे काही प्रॉब्लेम होतील का असा त्यांचा प्रश्न होता. यामध्ये दोघांना त्रास होत असतो, तक्रारदार आणि ऐकणारा. आपल्या सोबत असलेल्या व्यक्तींचा प्रभाव आपल्यावर नेहमी पडत असतो. तक्रारखोर व्यक्ती दोन प्रकारच्या आढळतात -एक हक्कांकरिता लढणारा तर दुसरा उगीचच.

  आकाशला वेळेचे नियोजन करायला जमेनासे झाले त्यामुळे त्याची चिडचिड व काम वेळेवर होत नाही म्हणून चिंता. नुकतंच मॅनेजर पदी कामावर रुजू झाल्यामुळे इतरांचे पण व्यवस्थापन नीट होत नव्हते. साहजिकच वैतागून माझ्याशी बोलला की कसं करायचं? त्याची दिनचर्या ऐकून त्याचा प्रॉब्लेम समजला. आधी स्वयंपरिवर्तन आणि मग जगपरिवर्तन. त्याला स्वतः मध्ये बदल घडवायचा सल्ला दिला. कुठलीही

  कुणीतरी सकाळी फोन करून विचारले की आपल्या ब्लॉग वरून तुम्ही विवाहपूर्व समुपदेशन असे लिहिले आहे आणि माझं एक प्रश्न आहे. “सर, माझे लग्न ठरलंय! पण मला माझ्या काही सवयी आणि विचारसरणी बदलावी लागेल का?” हा त्याचा प्रश्न मात्र मला विचारात टाकून गेला. खरंच आपल्याला बदलावे लागेल का दुसऱ्या व्यक्तींकरिता? मग आयुष्यात येणारी बायको किंवा

  आपल्या बोलण्याचा बऱ्याच वेळा इतरांना त्रास होतो असे आपल्याला जाणवते. साधे बोलणे सुद्धा सुधाला कुणीतरी टोचून बोलते असे वाटायचे. सुधाला प्रत्येकवेळी अशा व्यक्ती तिच्या सभोवताली आल्या कि त्रास व्हायचा. समुपदेशन करताना तिला तिच्या आयुष्यातील घटना जबाबदार होत्या हे कुणीही सांगू शकले असते. अभिव्यक्ती स्वातंत्र्य हे मुळातच विचार करून व्हायला हवे. कुणाला दुखावेल असे बेजबाबदार

  रोजचे काम करत असताना कित्येकदा आपल्या भावना अडथळा ठरत असल्याचे दिसून येते आणि जर भावनांना सकारात्मकपणे नाही वापरले आपल्याला यश संपादन करण्यात उशीर होतो किंवा अपयशी ठरतो. एकवेळ आपण दृष्टीकोन बदलू शकतो पण भावनांना आवर घालणे शक्य होत नाही. नकारात्मक भावना आपल्या जीवनाचा अविभाज्य घटक असतो. म्हणून भावनिक व्यवस्थापन करणे आपल्या हातात असल्याने ते

लग्नाची पहिली दोन वर्षे इतकी महत्त्वाची का आहेत याबाबत आज मला हे सीमा ला समजून सांगणे गरजेचे होते. गेल्यावर्षी लग्न होऊन सासरी आलेली सीमा वैतागून गेलेली दिसली. विवाहपश्चात कौन्सेलिंग करण्याच्या तिच्या इच्छेबाबत मी तिला धन्यवाद देऊन, तिला ठराविक गोष्टी करायला लावून संसाराची गाडी कशीबशी मार्गस्त केली. पहिल्या दोन वर्षात बऱ्याचदा जोडप्यांमध्ये आपला संसार नीट होईल